داریوش عزیز خواننده محبوب ایران زمین، ندایت را شنیدیم و با قلبی مرحم خورده از نفسهای پر مهرت از شما سپاسگزاریم .
اینک اجازه میخواهیم نامه امید آفرین شما را که آغازی نوید بخش در همراهی با ستمدیدگان و قربانیان خشونت در ایران است برای همراهی همگان در این دفتر به یادگار بگذاریم،
نفست به عطر دفاع از ستمدیدگان جهان معطر باد
متن نامه « داریوش » چنین است:
دوستان عزیزم
به هنگامی که دنیا فکر مانیست.......اگر خاموش بنشینی روا نیست
(اردلان سرفراز)
وقتی هنر از حق، حقیقت، حمایت از انسان و انسانیت پیامی به ما میدهد ستایش انگیز است.
هر کدام از ما جزئی از یک مجموعه جهانی هستیم با اعتقادات، تفکر و جهان بینی متفاوت، و راز بقا و پیروزی ما پذیرش و احترام به حرمت انسانی یکدیگر میباشد.
تخریب از جائی آغاز میشود که تعصب چشم آدمی را کور کند و زبان سرخ در دهان اسلحه گردد، و این است مرام انحصار گرایان.
با تبریکی صمیمانه به هموطن گمنامی که دکلمه * معلم و دانش آموز بهائی* را اجرا کرده، این شعر زیبا برای من یاد آور یکی دیگر از آسیبهائی است که گریبان ملتی را گرفته که بدنبال عدالت است، و کما کان در میدان مبارزه، تا امنیت و عدالت را به سرزمینی که از قومیت های مختلف، با زبان و فرهنگ وادیان متفاوت تشکیل شده به ارمغان آورد.
پیام همیشگی من یاد آور مظلومیت و فریاد همه ستمدیدگان آن سرزمین است و مبارزه با ظلم و نابرابری وظیفه فرد فرد ماست.امیدم این است که تماشاگر نباشیم، ببینیم، امیدم این است که گوش نکنیم، بشنویم، و مهمتر از همه امیدم این است که مراقب ادراک نادرست خود باشیم، چرا که وقتی واقعیت را قبول کنیم شانس رسیدن به آزادی، عدالت و برابری را پیدا خواهیم کرد.
با احترام،
داریوش اقبالی
به نقل از:
http://sphotos.ak.fbcdn.net/hphotos-ak-ash2/hs592.ash2/154492_10150091528946163_51812961162_7789797_6412631_n.jpg
دوستار حقیقی شما ورقا